یک مطالعه جدید می گوید پرتودرمانی هدفمند ممکن است راهی ایمن تر برای درمان مشکل ضربان قلب باشد.
به گزارش سلامت باشی به نقل از مهر به نقل از هلث دی نیوز، پژوهشگران گزارش دادند که تاکی کاردی بطنی با پرتودرمانی و همین طور یک روش استاندارد اما پیچیده به نام ابلیشن کاتتر درمان می شود.
در عین حال، نتایج مطالعه در مقیاس کوچک نشان میدهد که در مقایسه با ابلیشن کاتتر، تعداد کمتری از بیماران تحت درمان با پرتودرمانی فوت کرده یا عوارض جانبی جدی را تجربه کرده اند.
دکتر «شانون جیانگ»، محقق ارشد و رزیدنت انکولوژی پرتودرمانی در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن، اظهار داشت: «برای بیمارانی که به درمان های سنتی پاسخ نمی دهند و در معرض خطر بالای عوارض هستند، پرتودرمانی غیرتهاجمی می تواند جایگزین ایمن تری برای تکرار یک روش تهاجمی ابلیشن کاتتر باشد.»
او در یک بیانیه خبری اظهار داشت: «بیهوشی برای یک روش تهاجمی می تواند برای فردی که از قبل خیلی بیمار است، خطرات زیادی داشته باشد. با پرتودرمانی، ما ملزم به استفاده از بیهوشی نیستیم. من فکر می کنم این مطالعه نشان میدهد که پرتودرمانی بعنوان یک روش غیرتهاجمی به ما کمک می نماید تا از خطرات زیادی جلوگیری نماییم.»
تاکی کاردی بطنی، ضربان قلب غیرطبیعی و سریعی است که از دو حفره پایینی قلب، که بعنوان بطن شناخته می شوند، سرچشمه می گیرد.
طبق گزارش انجمن قلب آمریکا، در طول یک دوره، ضربان قلب می تواند تا حدی افزایش یابد که موجب سرگیجه، تنگی نفس، غش، درد قفسه سینه و در موارد شدید، ایست قلبی شود.
محققان در یادداشت های پیش زمینه گفتند که بیماران دچار تاکی کاردی بطنی پیشرفته اغلب باید دوزهای بالایی از داروهای قلبی مصرف کنند که عوارض جانبی دشواری بوجود می آورد.
جایگزین استاندارد برای بیمارانی که به داروها پاسخ نمی دهند، کاتتر ابلیشن بوده است. در طول این شیوه، یک لوله کوچک بوسیله ورید پا به قلب وارد می شود تا بافت قلبی که موجب ریتم غیرطبیعی قلب می شود را از بین ببرد.
اخیراً، پرتودرمانی بعنوان یک گزینه بالقوه برای درمان ظهور کرده است. پژوهشگران توضیح دادند که پرتوهای متمرکز تابش، بافت قلبی که موجب تپش غیرطبیعی می شود را بدون نیاز به بیهوشی از بین می برند.
برای مطالعه جدید، پژوهشگران سوابق ۴۳ بیمار دچار تاکی کاردی بطنی پرخطر و دشوار برای درمان را تحلیل و بررسی کردند. بیشتر آنها (۹۰٪) قبلاً تحت عمل جراحی کاتتر ابلیشن قرار گرفته بودند و بیماری آنها در مرحله غائی به داروهایشان پاسخ نمی داد.
نیمی از بیماران یک دوز پرتودرمانی دریافت نمودند و نیمی دیگر تحت دور دیگری از ابلیشن کاتتر قرار گرفتند.
هر دو درمان در کنترل ریتم قلب مؤثر بودند. نتایج نشان داد که زمان تا دوره بعدی آریتمی بطنی مداوم بیماران بطور میانگین ۸.۲ ماه با پرتودرمانی در مقابل ۹.۷ ماه با ابلیشن کاتتر بود.
با این حال، پژوهشگران گفتند که چهار بیمار که ابلیشن دریافت نمودند، ظرف یک ماه بعد از درمان فوت کردند و یک نفر از این عمل جان سالم به در نبرد. همه مرگ ها به سبب عوارض جانبی در رابطه با درمان بود.
در مقایسه، هیچ مرگ در رابطه با درمانی در میان گروهی که بعد از سه سال پیگیری با پرتودرمانی درمان شدند، رخ نداده بود. همچنین، طی یک سال درمان، ۳۸٪ از گروه ابلیشن به سبب عوارض جانبی نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشتند، در حالیکه این رقم در گروه پرتودرمانی ۹٪ بود. عوارض بعد از ابلیشن زودتر رخ داد، بطور میانگین شش روز در مقابل ۱۰ ماه برای پرتودرمانی.
جیانگ اظهار داشت: «از مطالعه ما، گویی پرتودرمانی به ویژه در آن بازه زمانی اولیه ممکنست ایمن تر باشد. اوج اولیه یکسانی در عوارض جانبی وجود نداشت و گویی این مورد موجب ایجاد مزیت شده است. خیلی از عوارض جانبی جدی اولیه بعد از ابلیشن، متاسفانه، با مرگ بیمار همراه بودند.»
محققان خاطرنشان کردند که بقای کلی به سود پرتودرمانی بود- میانگین ۲۸ ماه در مقابل ۱۲ ماه- اما این تفاوت به سبب حجم نمونه کوچک از نظر آماری مدلول دار نبود.
این مطالعه نشان داد که یک سال بعد از درمان، بقای کلی برای گروه پرتودرمانی ۷۳٪ و برای ابلیشن ۵۸٪ بود. بعد از سه سال، در هر دو گروه ۴۵٪ بود.
جیانگ اظهار داشت: «اگرچه این مطالعه دلگرم کننده است، اما برای اثبات مزایای پرتودرمانی برای تاکی کاردی بطنی خیلی کوچک است. حال بیماران برای یک کارآزمایی بالینی بین المللی بزرگتر که درحال راه اندازی است، جذب می شوند تا اثبات قطعی اثربخشی بالقوه پرتودرمانی را عرضه کنند.»
او اظهار داشت: «من فکر می کنم تحقیقات ما مشروعیت این رویکرد را زیاد می کند و پتانسیل آنرا بعنوان گزینه ای برای بیماران، خصوصاً آنهایی که در معرض خطر بالای عوارض ناشی از بیهوشی یا ابلیشن هستند، برجسته می کند.»
خلاصه اینکه وی در یک بیانیه خبری عنوان کرد: بیهوشی برای یک روش تهاجمی می تواند برای فردی که از قبل خیلی بیمار است، خطرات زیادی داشته باشد. پژوهشگران خاطرنشان کردند که بقای کلی به سود پرتودرمانی بود- میانگین ۲۸ ماه در مقابل ۱۲ ماه- اما این تفاوت به جهت حجم نمونه کوچک از نظر آماری مدلول دار نبود. حال بیماران برای یک کارآزمایی بالینی بین المللی بزرگتر که در حال راه اندازی است، جذب می شوند تا اثبات قطعی اثربخشی بالقوه پرتودرمانی را عرضه کنند.