مشکلات شناختی مادر، خطر آلزایمر برای فرزندان را بیشتر می کند
به گزارش سلامت باشی، داده های یک مطالعه اخیر نشان داده است خطر ژنتیکیِ مبتلا شدن به بیماری آلزایمر بشدت تحت تاثیر الگوی ژنی مادر است تا پدر.
به گزارش سلامت باشی به نقل از ایسنا، بیماری آلزایمر خاطرات، استقلال و ظرفیت ارتباط با عزیزان را از افراد می دزدد.
در سال ۲۰۲۰ میلادی، بیشتر از ۵۵ میلیون نفر در سراسر دنیا با زوال عقل زندگی می کردند. بیماری آلزایمر شایع ترین نوع زوال عقل است که ۶۰ تا ۷۰ درصد از کل دمانس ها را تشکیل می دهد.
به قول متخصصان، در ۱۰ سال قبل زوال عقل و آلزایمر مهم ترین عامل مرگ و میر افراد در انگلیس بوده اند و ۱۱.۴ درصد از مرگ و میرها در سال ۲۰۲۲ میلادی را به خود اختصاص دادند.
باآنکه داروهای جدید می توانند پیشرفت بیماری را کاهش دهند، اما شواهد بیشتری نشان داده است که داشتن یک سبک زندگی سالم می تواند روند این بیماری را معکوس کند.
بیماری آلزایمر را میتوان به دو زیر گروه خانوادگی و پراکنده تقسیم کرد. تنها پنج درصد از موارد مبتلا شدن به آلزایمر خانوادگی و ارثی و ۹۵ درصد از ابتلاها پراکنده هستند که به علت عوامل خطرزای محیطی، سبک زندگی و ژنتیکی است. در نتیجه موثرترین تاکتیک برای مقابله با آلزایمر، پیشگیری و داشتن یک سبک زندگی سالم می باشد.
پیشبینی می شود تعداد افراد مبتلا به زوال عقل هر ۲۰ سال حدودا دو برابر شود. یافتن راه هایی برای تشخیص بهتر، درمان و حتی جلوگیری از زوال عقل بیشتر از همیشه مهم می باشد. این مطالعه اخیر می تواند هدف مفیدی برای متخصصانی باشد که امیدوارند درمان های جدیدی را توسعه دهند.
این مطالعه که در JAMA Neurology انتشار یافت، نشان داد افرادی که مادرشان سابقه از دست دادن حافظه داشته است در مقایسه با افرادی که فقط سابقه از دست دادن حافظه پدری دارند (یا هیچ سابقه خانوادگی از دست دادن حافظه ندارند)، در معرض خطر بیشتری برای مبتلا شدن به بیماری آلزایمر در هر سنی قرار دارند. با این وجود، اگر پدر یک فرد از دست دادن حافظه زودرس (قبل از سن ۶۵ سالگی) داشته باشد، خطر مبتلا شدن به بیماری آلزایمر هم در او بیشتر است.
در این مطالعه داده های ۴۴۱۳ فرد ۶۵ تا ۸۵ ساله که هیچ مشکلی با عملکرد شناختی یا حافظه نداشتند، مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. حجم نمونه بزرگ مطالعه یک نقطه قوت کلیدی است که سبب می شود تفسیر دقیق تری از یافته ها در مقایسه با تحقیقات قبلی صورت گیرد. اما مهم می باشد توجه داشته باشید که این مطالعه نشان دهنده کامل جمعیت نیست، چونکه اغلب شرکت کنندگان سفیدپوست بودند، ازاین رو نتایج امکان دارد در قومیت های دیگر متفاوت باشد.
شرکت کنندگان بخشی از مطالعه «درمان ضد آمیلوئید در آلزایمر بدون علامت» بودند، که یک کارآزمایی بالینی فاز ۳ است که متخصصان دارویی امیدوارند پیشرفت مشکلات حافظه را کم کند.
متخصصان به طور عمده به دنبال وجود پلاک های آمیلوئید بودند که یکی از دو نشانه بیماری آلزایمر است. این پلاک های سمی آمیلوئید زمانی تشکیل می شوند که تکه های پروتئینی به نام بتا آمیلوئید در کنار هم جمع شوند.
فرضیه اینست که این پلاک های آمیلوئیدی مظنون اصلی در صدمه رساندن و کشتن سلول های مغزی (نورون ها) و در نتیجه بیماری آلزایمر هستند. دومین مشخصه آلزایمر پروتئین تاو است که در این مطالعه مورد ارزیابی قرار نگرفت.
تصور می شود که تجمع بتا آمیلوئید یک پیش ساز برجسته بیماری آلزایمر باشد، چونکه افراد در معرض خطر می توانند سال ها پیش از شروع مشکلات حافظه سطح آمیلوئید را بالا برند.
نتایج اسکن های PET نشان داد شرکت کنندگانی که مادرشان سابقه اختلال حافظه (بدون توجه به سنی که مشکلات حافظه اش شروع شده بود) داشته، سطح بتا آمیلوئید بالاتری داشتند. در واقع سطح آمیلوئید در افراد دارای سابقه مادری به صورت قابل توجهی بالاتر از سابقه اختلال حافظه پدری بود.
همینطور شرکت کنندگانی که پدرانشان از دست دادن حافظه زودرس (قبل از ۶۵ سالگی) داشتند، سطح بتا آمیلوئید بالاتری داشتند. در مقایسه، شرکت کنندگانی که فقط سابقه اختلال حافظه دیررس (که پس از ۶۵ سالگی اتفاق می افتد) و کسانی که هیچ سابقه خانوادگی از دست دادن حافظه نداشتند، سطح بتا آمیلوئید طبیعی داشتند.
دلیل این ارتباط به صورت کامل معلوم نیست.
یکی از نظرات متخصصان اختلال عملکرد میتوکندری است. میتوکندری ها ساختارهای تأمین کننده انرژی در داخل سلول های ما هستند. اینها فقط از سوی مادر به ارث می رسد. میتوکندری ها DNA خویش را دارند که امکان دارد شامل جهش هایی باشد که سبب اختلال در عملکرد آنها می شود. تحقیقات قبلی نشان داده است که اختلال عملکرد میتوکندری با بیماری آلزایمر مرتبط می باشد.
مغز یک عضو تشنه انرژی است که حدود ۲۰ درصد انرژی بدن را می گیرد. ازاین رو جای تعجب نیست که اختلال در میتوکندری می تواند منجر به اختلال شناختی و به صورت بالقوه بیماری آلزایمر شود.
این مطالعه بر مبنای مطالعات قبلی و کوچکتر است که نقش ژنتیک در بیماری آلزایمر را بررسی نموده اند. از آنجاییکه این مطالعات فقط حجم نمونه کوچکی داشتند، فاقد قدرت آماری برای نتیجه گیری قوی بودند. حجم نمونه بسیار بزرگتر این مطالعه سبب شد تا نتیجه گیری و تأیید مجدد قوی تری در مورد اهمیت ژنتیک مادر صورت گیرد.
به گزارش نشریه تخصصی «مدیکال اکسپرس»، پیام کلیدی این مطالعه اینست که خطر مبتلا شدن به بیماری آلزایمر در افراد می تواند به ارث بردن آن از مادر یا پدر و همینطور سن والدینشان که از دست دادن حافظه شروع شده است، بستگی داشته باشد. به این ترتیب، در نظر گرفتن سابقه والدین بر مبنای جنسیت می تواند در شناسایی افرادی که در معرض خطر آلزایمر هستند، اساسی باشد.
با عنایت به این یافته ها، گامهای بعدی می تواند تعیین این باشد که آیا DNA مادر - بخصوص خود کروموزوم X - بر رشد بیماری تاثیر می گذارد یا خیر. اگر نقشی داشته باشد، امکان دارد متخصصان هدف بهتری برای درمان داشته باشند.
با عنایت به این که میتوکندری ها از مادر به ارث می رسند، متخصصان همینطور امکان دارد بخواهند نظریه اختلال عملکرد میتوکندری را بیشتر بررسی نمایند تا بهتر بفهمند که چرا اگر مادران مشکلات حافظه داشته باشند، افراد در معرض خطر بیشتری برای مبتلا شدن به بیماری آلزایمر هستند.
این مطالعه نقش حیاتی ژنتیک در ایجاد بیماری آلزایمر را تایید می کند. اما این تنها عامل خطر نیست. خیلی از عوامل خطر قابل اصلاح - مانند دیابت، فشار خون بالا، بیماری های قلبی عروقی و رژیم غذایی نامناسب - هم بعنوان عوامل موثر در ایجاد این بیماری شناخته شده اند.
برای افرادی که به هر علتی چه ژنتیکی و چه سبک زندگی ناسالم، گرفتار این اختلال عصبی پیش رونده می شوند یک نکته قابل تامل و حیاتی در روند مدیریت بیماری وجود دارد و آن، نقش بسیار مهم افرادی است که از این بیماران مراقبت می کنند. باید توجه داشت که خانواده ها و بستگان مبتلایان به زوال عقل و آلزایمر هم با پیشرفت مرحله به مرحله ی این بیماری، تحت تأثیر قرار می گیرند. افرادی که با این بیماران در تماس هستند، علاوه بر رنج این که عزیزانشان هر روزه بخشی از توانایی های خویش را از دست می دهند و احتیاج به مراقبت دارند، می بایست به این بیماران کمک کنند تا حد امکان کارکرد و توانایی های خودشان را حفظ کنند.
هزینه های بالای چکاپ های پزشکی و داروهای این بیماری که باید برای مبتلایان به آلزایمر تهیه کرد هم از دیگر مشکلاتی است که خانواده های این بیماران دارند.
همینطور از آنجاییکه امکان دارد مراقبت کنندگان به علت این که این بیماری، توانایی ها و ابعاد مختلف بیمار همچون قدرت تصمیم گیری، قدرت تکلم، توانایی های شناختی و... را تحت تأثیر قرار می دهد، گرفتار کلافگی و خستگی شده و برای تعامل با بیمار گرفتار مشکل شوند، بنابراین سفارش می شود که مراقبت کنندگان از مبتلایان به آلزایمر و زوال عقل هم از همان ابتدای تشخیص این بیماری در بیمارشان تا مراحل بسیار پیشرفته آن، نسبت به سلامت روان خود هم مراقبت های لازم را انجام دهند، چونکه وضعیت روانی و حالات مراقبت کنندگان می تواند بر وضعیت و حالات این بیماران تأثیر بگذارد.
منبع: salamatbashi.ir
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب